දැන සිටියා නම් එදත් අද මෙන්..

දෙනෙත් පියන් හැර බැලුවෙමි..
ඇස් රිදුම් දෙයි..
හිරු කිරණ නුපුරුදු ලෙස..
බොදවෙයි සිතුවම්...
තෙත් කරයි දෙනෙත්...
කදුලු බිදුවක්..
වේදනාව පිරි...

දිස් වෙයි මුහුණක්...
සොවින් බර..
පියවි සිහිය එන තෙක් ..
දෙනෙත් නොවැසූ...
ඔබ දුටු පලමු දින ..
වගෙමයි අම්මේ...
මුදු වු සිනහවක් ..
මුවට නැගුන කල...

සමුගන්න සිතුවේ නෑ මං..
මෙලෙස විගසම..
දුක වැඩි ඇති මටත් වඩා..
අම්මේ ඔබේ හද තුල..
හිතන්නැතුව ඇති..
ඒවි කියා මෙවන් දිනක්..
සුරතල් බැලූ දෑතින්ම..
අවතෙව කරන්න අඩ පණ දෝණිට...

ජීවත් වෙන්නෙමි මැරි මැරි මා අද...
වාවනු බෑ මට අම්මේ ඒ දුක..
සිහින නොතනා ඉන්න තිබුනා..
පැතුම් සිර කරගන්න තිබුනා..
හිතම ගල් කරගන්න තිබුනා..
දැන සිටියා නම් එදත් අද මෙන්..
මැරෙනා දින එක එක ලං වන බව...