වෙඩි හඩ නො ඇසුනාවේ.............(by රත්ගමයා )

''පොඩ්ඩි,ගෙට වරෙන් බන්..බලන් ඉදියට තේරුමක් වෙන්නේ නෑ.අද එන පාටකුත් නෑ..''
මැණිකාගේ හඩ පොඩ්ඩිට ඇසුනාදැයි නොදනිමි.පොඩ්ඩි නොසෙල්වී ගුරු පාර බලා උන්නාය
"උඹලගේ අයියා කියන දේ අහන ජාතියේ එකෙක් නෙමේ නේ..ඕක මටයි උඹටයි වඩා අදරේ මේ රටට..පෙට්ටියකින් ආවත් හමුදාව දාලා එන්නේ නෑ"

''මූසල කතා කියන්න එපා අම්මේ."

පොඩ්ඩිගේ හඩ දරුනුය
''පෙරේදා ආමි ජීප් එක ගුරු පාරෙන් එනකොට මම හිතුවේ අපේ ගෙදරට කියලා..පැතුම් කොල්ලත් අහින්සකයා ..පව්ල ගොඩ ගන්න හිටපු එකා..කරනේලිසා අඩනවා දැක්කම වාවාන්නේ නෑ බන්..''

''අනේ අම්මේ..මේ ඉර බැහැගෙන යන වෙලාවේ ඔය කතා නොකිය ගෙට යන්න.මම තව ටිකක් බලලා එන්නම්..''
''දැන් උඹ කීයේ ඉදල ඔතනද පොඩ්ඩියේ..මට දුකයි දෙයියනේ උඹ ගැන.''

'' හ්ම්ම්ම්ම්ම්....යමු යමු ඇතුලට.අම්මා මෙතන ඉදලා මගේ ඔලුවට විකාර දානවා.''
පොඩ්ඩි මවගේ අතින් අල්ලා ගෙට ගොඩ වූවාය..

උලමෙකු කෑගසන හඩ ඇසේ.වැහි බර අහසේ විදුලි ඉරක් ඇදි ක්ෂනයෙන් නොපෙනී යයි.....

ඈත ගුරු පාරෙන් දූවිලි මැදින් ආමි ජීප් රථයක් මතු වුනි...

(මේක මම ලිව්වේ 100 ට දාන්න හිතාගෙන..ඒත් මේකේ වචන 125 ක විතර තියෙනවා කියලා එවලා තිබුනා...මේකේ වචන තව අඩු කරන්න මට තේරෙන්නේ නෑ..ඒක නිසා රත්ගමයා බ්ලොග් එකේ හරි අක්ෂරේ හරි තමා දාන්න ඉතුරු වෙලා තිබුනේ...අන්තිමට හිතුවා මේක රත්ගමයගේ පන්නයේ කතාවක් නෙවෙයි කියලා...ඉතින්.....අක්ෂරේ තමා හොදම තැන )