අම්මා රත්තරං නම් තාත්තා?

"පුතේ.. ඔයා වැඩියෙන්ම ආදරේ අම්මටද අප්පච්චීටද?"

මේ ප්‍රශ්නේ පොඩිකාලෙදී මගෙන් කොයිතරම් දෙනෙක් අහලා ඇතිද? ඒ කොයිම වෙලාවක ඇහුවත් මම දුන්න එකම පිළිතුර වුනේ "දෙන්නටම" කියන එක... හැබැයි ඔයා අම්මට කොච්චරක් ආදරෙයිද ඇහුවොත් මම පුලුවන් තරම් අත්දෙක දෙපසට විහිදුවලා "මෙච්චරක්..." කියද්දී ඇහුවොත් අප්පච්චීට කොච්චර ආදරේද කියලා... හඳවතට එකඟවම කතා කලොත් අම්මට තියෙන ආදරේ පෙන්නන්න තරම් මම අත්දෙක විහිදුවන්නේ නෑ.. 

"ඇයි ඔයා අප්පච්චිට ආදරේ නැද්ද?"
"ආදරෙයි.."
"‍එහෙනම්?"
"ම්ම්ම්....."

ඒ ප්‍රශ්නෙට මට කවමදාවත් උත්තර තිබුණේ නෑ.. ඇත්තටම කියන්න දේවල් තිබුණත් කිව්වේ නෑ. තමන්ගේ අප්පච්චීට ආදරේ නොකරන ළමයෙක් ඉන්නවානම් බොහෝම අඩුයි.. මමත් එහෙම එකෙක්ද කියලා තාමත් හිතෙන වෙලාවන් නැතිවම නෙවෙයි.. ඒවට ගැන දැන්නම් හිතද්දී...

තාත්තා වුණත් මා බත සරි කරන..

අම්මා නුඹයි මගෙ දරු දැරියන් රකින..

පීතෘමූලික පවුලක ඇත්තම තත්වය මේක නෙවෙයිද? තාත්තා කෙනෙක් කොතෙකුත් මහන්සි වෙන්නේ තමන්ගේ දරුවන්ට යහමින් කන්න අඳින්න දෙන්න පුලුවන් වෙන්න මුදල් උපයන්න. රැකියාවට යන පියා ඇතැම්විට ගෙදර එන්නේ රෑ බෝ වූ පසුව. ඉතින් දරුවන් සමඟ ගත කරන්න ලැබෙන්නේ බොහෝම අඩු කාලයක්. මේ වගේ දරුවන්ගෙන් පියා ඈත් වෙන විට ඔහුට ලැබෙන ආදරය අම්මාට ලැබෙන ආදරයට වඩා අඩුවෙනවා නෙවෙයිද? අම්මගේ උණුහුමේ වැඩිකාලයක් ගත කරන දරුවෙකුගේ හිතේ අම්මා ගැන වැඩි ආදරයක් ඇතිවෙනවයි කියන එක අරුමයක් නෙවෙයි. මේ හේතුව මම මගේ අප්පච්චිගෙන් ඈත්වෙන්නත් හේතුවක් වුනා. මූලිකම හේතුවක් වුනා. අප්පච්චීට මගෙත් එක්ක ගෙවන්න තිබුණ කාලය බොහොම අඩු වුනා. ඒ කාර්යයබහුලබව මම පොඩිකාලේ වගේම අදටත් එහෙම්මමයි. මාසෙකටම දවස් හතරක් හෝ පහක් නිවාඩු ලැබුණාම දවස තිස්සේම පවුලේ අය එක්ක ඉන්න බව හැබෑව.. ඒත් මට නම් ඒ හොඳටම මදී.

තාත්තා මට ඇනපු ටොක්ක දවාලේ තරු පෙණුනා..

ඒ ඇරපු සත්තම් වලය කන් දෙක මගේ පිරුණා..

එදා මට පෙණුනේ ඔබව හතුරෙක් වාගෙයි තාත්තේ..

අද මට පෙන්නේ ඔබ දෙවියෙක් වාගෙයි තාත්තේ.. 

කරන පුංචි වරදකට වුනත් පියෙකු ගොඩක් සැරපරුෂ වෙන වෙලාවන් තියෙනවා. කොයි තරම් දඬුවම් දුන්නත් ඒ වෙලාවට "මට තාත්තාගෙන් මේ දඬුවම ලැබෙන්නේ මොකටද" කියලා හිතෙන අවස්ථාවන් අඩුයි.. දඬුවමක් විඳිනකොට හිතේ ඇතිවෙන තරහත් එක්ක ඉන්නකොට දරුවව ඒ දඬුවමෙන් නිදහස් කරගන්න නිබඳවම ඉදිරිපත් වෙන අම්මා ගැන වැඩි ආදරයක් හිතෙන්නේ නැද්ද? ‍ඒ වුනාට අද ජීවත් වෙනකොට තමයි හිතෙන්නේ ඒ දඬුවම නිසා නේද මට අද මේ වගේ යහපත්ව ඉන්න පුලුවන් වෙන්නේ කියලා. ඒත් ඒ දේ තේරුම් යද්දී සමහර විට අපි පියාගෙන් ඈත්වෙලා ඉවරයි..! තාත්තා කෙනෙක්ගෙන් වරදට දඬුවමක් නොවිඳින කෙනෙක් ඒ වරද දිගටම කලොත්.. ඒ වරදින් සමාජයට කොයි තරම් හානියක් වේවිද? පොඩිකාලේදී මම කරපු ඇතැම් වැරදි අප්පච්චීගේ දඬුවම් නිසා නැවතුනේ නැතිනම් අද මට මේ බ්ලොග් ලියන්න ඉතුරු වෙලාවත් ඉදීවිදැයි විශ්වාසයක් නෑ..

රජෙකුට වගේ බයයි අ‍පි මූණ බලන් නෑ පොඩිකාලේ..

තාත්තා රජෙක් තමයි අපි දුකින් තැබුවේ නෑ පොඩි කාලේ..

එක පියෙකු ගුරුවරුන් දහසකට සමයි කියන්නේ බොරුවක් නෙවෙයි.. පොඩි කාලෙදී ජීවිතේ වීරයා වෙන්නේ තමන්ගේ පියාව. තාත්තා කරන කියන දේවල් ගැන දරුවෙක් බලාගෙන ඉන්නේ ආසාවෙන්.. වෙලාවකට පුදුමෙනුත්..! ඒ වුනත් කාලයක් යද්දී.. අදහස් වල ගැටීම් ඇති වෙද්දී තාත්තා කියන්නේ හණමිටි අදහස් තියෙන කෙනෙක් වෙනවා. ඔහු තුලින් දරුවෙක් දැකපු වීරයා නිකම්ම නැති වෙලා යනවා. නමුත් ඒ හණමිටි අදහස් වල ගැබ්වෙලා තියෙන "අත්දැකීම්" බව අපිට තේරුම් යනකොට අපි බොහෝම ප්‍රමාදයි..!

අම්මට තියෙන ආදරෙයි අප්පච්චීට තියෙන ආදරෙයි වෙනස්වෙන්න තියෙන පුංචිම පුංචි හේතු කිහිපයක් විතරයි මේ.. ඒ වගේම හැම පියෙකුටම, දරුවෙකුටම මේක අදාල වෙන්නේ නෑ. කොහොම වුනත් බොරු කියන්න ඕනේ නෑ.. අපේ ගෙදරනම් මේ පියපුතු ගැටුම තියෙනවා. හැබැයි ඒ තරහකට නම් නෙවෙයි.. මම හොඳින්ම දන්නවා මේක මගේ අප්පච්චී නම් කියවන්නේ නෑ. හැබැයි ගොඩක් පියවරු කියවයි. පිටට නෙපෙන්න ආදරයක් ලු තියෙන්නේ තාත්තා කෙනෙක් ලඟ. මම නම් හිතන්නේ ඒක තමා තාත්තා කෙනෙක්ට අම්මට තරම් ඇතැම් විට දරුවන්ට ලං වෙන්න බැරි. ඒ ආදරය අම්මට දෙවෙනි නොවන ආදරයක් බව හැබෑව. ඒත් ඒක දරුවෙක්ට දැනෙන්න කල්යනවා. ගොඩක් තාත්තලා දූවරුන්ට වැඩියෙන් ආදරේලු.. ඒ කොහොම වුනොත් මම තාත්තාකෙනෙක් වුනු දවසට දරුවන්ට තියෙන ආදරේ බිංදුවක්වත් අඩු නැතිව දෙනවා. මොකද උන් මගෙන් ඈත් වෙනවට මම කොහොමත්ම කැමති නෑ..